Budala, aklına güvenendir.

Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince Nefesten yumuşak yağan bu yağmur... Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince. Aynalar yüzümü tanımaz olur.

Bir cümbüştür kopsa da, gece, yakamozlarda;Münzevi balıklarız ayrı kavanozlarda.

Onlara, biz Allah'a inanmış insanlarız, ölüm korktuğumuz şey değildir, dediniz. İşte söyleyebileceğiniz biricik söz buydu.

O sistem ki, insana niçin yaşadığının ve öldükten sonra ne olacağının hesabını vermez; sistem midir?

İnsan... yüzünü bile tam görebilmekten âciz mahlûk... Öyle ya; aynada sağ sola ve sol da sağa geçtiğine göre gördüğü tam kendisi mi? Ancak birbirimizi görebiliyor yahut gördüğümüzü sanıyoruz. Bir eksiğin daha büyük eksiği de aynada tecelli ediyor. Aynada, yahut bütün mücellâ satıhlarda... Demek kendimizden bile gizlenmişiz...

Öyleyse dünya, çizili bir kâğıt gibi sepete atılacak bir şey değil, sahip olunduğu halde kıymetten düşürülecek bir nesne... Öyle bir nesne ki, sen ona malik olacaksın, o sana değil... Süleyman Peygamber dünyaya mâlikti, fakat dünya ona mâlik değildi.

Çilemizi bile bile, göre göre, doya doya doldurmadıkça kurtulamayız. Elverir ki ıstırap çekmeyi, acıya katlanmayı bilelim... Acı çeken, acı çekmeyi bilen, onu savmayı da bilecek olan demektir.

İnsanlar birbirinin göz bebekleri içinden bakabilir ve kelimelerdeki ortaklıklarını tek fert halinde yaşayabilirler mi?

Kur'ân'ı mânasını bilmeden okuyanların haline dil uzatanlar ne ahmaktır. Kur'ân'daki dış mana, kelimesi kelimesine bilinse bile onu bilememenin, bilmek mümkün olmadığının bilinci içinde okumak ve dinlemek lâzım... Anlayıp ne olacak sanki?... Anlamış olmak tesellisi içinde anlamak da kaybolup gidecek... Ne mutlu hiçbir şey anlamadan Kur'ân'ı bazı delâlet prıltılariyle su gibi tas tas başından dökenlere...